Morren Galleries / Eddy Stevens en Joris Verdonkschot
De schilderijen van Eddy Stevens (Brasschaat, 1965) zijn als een rebus. Het raadselachtige karakter van zijn werk roept vragen op die slechts door een titel als ‘Human Behaviour’ een hint geven van waar je naar kijkt. De figuren spelen altijd een hoofdrol waarbij de mens soms op de korrel wordt genomen of een spiegel wordt voorgehouden. Waarom draagt men bont van een vos of ontwikkelt de mens een bom en waarom zijn het juist de ‘knappe koppen’ die zich met dit soort gedrag bezig houden. Zijn schilderijen zijn een vertaling van zijn gedachten over de tijdloze gevoelens en gedragingen van de mens.
Stevens creëert deze indringende vertellingen door droombeelden, gevonden voorwerpen en oude foto’s te combineren. Zo neemt hij ons mee in verhalen die soms zelfs mythisch bekeken kunnen worden. Het lijken beelden uit een andere tijd waar wij getuige van mogen zijn en toch zijn ze herkenbaar en actueel. Dit wordt weergegeven in een geraffineerde schildertechniek die Stevens zich al van jongs af aan eigen heeft gemaakt. Magisch realisme is misschien een passende benaming. Toen Stevens 14 jaar was had hij al zijn eerste expositie. Na afronding van twee verschillende kunstacademies is zijn werk te zien in enkele van zijn vaste galeries op internationaal niveau in o.a. Antwerpen, New Orleans en Utrecht. Werken van Eddy Stevens zijn ook te zien geweest in oa Museum Jan van der Togt. Nu is de beurt sinds lange tijd weer eens aan Utrecht.
De bronzen beelden van Joris Verdonkschot hebben een ‘toets’ zoals dat in het jargon wordt genoemd. Door deze toets weet hij het licht te vangen en te manipuleren. De visie van Verdonkschot: “Ik vind dat een beeld een eigen vitaliteit moet hebben. Niet zozeer een uitbeelding van natuurlijke levenskracht, beweging, lichamelijke actie, maar een samengebalde energie, een intens eigen leven dat een werk onafhankelijk van het voorgestelde kan hebben. Wanneer een werk deze krachtige vitaliteit bezit, verbind ik daar niet enkel het woord schoonheid aan. Schoonheid, in de geest van de laat-Griekse kunst of de Renaissance, stel ik mij in het werk niet enkel ten doel. Maar naast de schoonheid, juist de kracht van de expressie. In het eerste geval wordt naar een streling van het oog, in het tweede naar een geestelijke vitaliteit gestreefd, die voor mij aangrijpender is en mij dieper raakt dan de zintuigen. Omdat een beeld niet blijft steken in het nabootsen van natuurlijke verschijningsvormen, betekent het nog geen ontsnappen aan het leven, maar eerder een doordringen in de werkelijkheid. Ik probeer steeds vanuit een staat van onschuld mijn hartstocht te volgen en altijd weer een andere kant van mezelf aan te boren. Pogingen om uitdrukking te geven aan de betekenis van het leven, een queeste tot een intenser beleven.”
Belangrijke opdrachten ontving Verdonkschot de laatste jaren van Het Nederlandse Rode Kruis, het Erasmus MC te Rotterdam, Philips Research. Hij ontwierp een dubbelbeeld voor Prinses Irene en een bronzen buste van Koning Willem Alexander die staan in de ministerszaal van het Ministerie van Sociale Zaken en in Museum Du Pont in Tilburg. Onlangs werd een meer dan levensgroot beeld van zijn hand geplaatst in de gemeente Bloemendaal. Hij werd in 2010 uitgenodigd als gasthoogleraar om colleges en lessen in de beeldhouwkunst te verzorgen aan de befaamde Repin Academy of Art in St Peterburg.