Mijn werkterrein is de tuin. Tuinieren is handen in de grond, aarde onder je nagels. Tuinieren is zaaien en poten, veel doen en vooral heel veel niet doen. Groei en doorschieten. Aandacht en toeval. Het geluk van de roze dahlia’s, het verdriet om de rode Monarda die toch steeds weer wegkwijnt, het kruid en het onkruid, de prachtige graspol, het kreupelhout met pissebedden en ook het paradijselijke geluk van een krakende appel uit eigen boom. Die tuin, mijn hortus concluses, die volg ik. Een stadstuin van postzegelformaat, een moestuin, een buurttuin. Met aquarel op in elkaar geplakte vellen bamboepapier, en heel veel water volg ik het ritme van de tuin. Op de vloer van het atelier, in het oog van de orkaan. De binnentuin.
Als een tuinder volg ik de botanische gebeurtenissen in de tijd in mijn atelier. Een circulaire tijdslijn van grote aquarellen is het resultaat van een proces van schilderen en tuinieren dat begon in 2011, als een tegengif voor de lineaire tijd, de kloktijd, de neoliberale 24/7 economie die zich voortdurend op mijn voorgrond dringt en dwingt. Schilderen voor mij is doen en vooral heel veel niet doen. De tuin is een plaats van stilte, van contact met de aarde, van schoonheid, maar ook van ontmoeting, van tuinfeesten, van hard werken, van groei bloei verval en afsterven. Van oog voor onooglijke. Het leven zelf is nadrukkelijk aanwezig in de tuin. Tuinieren is een noodzaak.
