Marloes Roeper (Texel, 1998) is geïntrigeerd door de vraag wat we precies zien wanneer we naar een schilderij kijken. Tijdens het nauw observeren van haar dagelijkse omgeving wordt ze getroffen door objecten, vormen en composities die bij haar het verlangen om te schilderen oproepen. Dit verlangen wordt niet getriggerd door de bijzondere schoonheid van deze vondsten, maar door haar fascinatie voor de mogelijkheid om met enkele penseelstreken betekenis op te roepen. Voor Roeper is de schilderkunstige uitdaging om met efficiënte middelen figuratie te bereiken. De landschappen, boomtakken en grassprieten vormen de motieven in haar onderzoek naar het ontleden van de werkelijkheid.
